KATINKA

Heel lang heb ik getwijfeld of ik het wel mocht doen, mijzelf specialiseren in het verzorgen van uitvaarten van kinderen. Ik ben namelijk geen moeder. 
En zo ken ik die bijzondere verbondenheid niet tussen een moeder en een kind.
Na een operatie in het verleden, waarbij meteen duidelijk was gemaakt dat kinderen krijgen via de natuurlijke weg hoogstwaarschijnlijk niet mogelijk zou zijn, heb ik serieus nagedacht over IVF.  Maar ben daar, na veel wikken en wegen en door te praten met vrouwen die het wel hebben gedaan, uiteindelijk niet aan begonnen.
Het was goed zo. Mijn kinderwens was niet zo groot dat ik daar een lang traject  van hoop en verdriet voor wilde gaan.
Ik had een leuke baan. Als jeugdbibliothecaris, had ik dagelijks met kinderen te maken. Ik leefde me in in hun denkwereld en ontwikkelde allerlei leskisten om het lezen leuk voor hen te maken. Kinderen waren in mijn leven, maar op een andere manier.
Toen ik in 2003 uitvaartbegeleider werd was het dan voor mij ook vanzelfsprekend om hen te betrekken bij alles rondom het afscheid. Kinderen rouwen namelijk ook. Zij doen dat op hun eigen manier, in hun eigen tijd.

Mijn eerste afscheid van een kindje, een baby nog, was bijzonder. 
Mooi was het om er voor de ouders, grootouders, broertjes en zusjes te mogen zijn 
maar tegelijkertijd ook een beetje ongemakkelijk. 
Kon ik dit wel? vroeg ik me af. Ik wist immers niet hoe het voelde om moeder te zijn. 
Deed ik het juiste? Wat was het juiste? Was er wel zoiets als het juiste? 
Allemaal vragen die me bezig hielden. 
Ik besloot om me te laten leiden door mijn hart en mijn gevoel 
en te luisteren naar wat nodig was. 
Te benoemen wat er gebeuren moest en vooral ouders veel zelf te laten doen. 
Want wie was ik om hen te ontzorgen? 
Helpen, ja. Advies geven, zonder twijfel. Ondersteunen, natuurlijk. 
Maar alles uit handen nemen? Nee. Alleen als het gewenst was. 
En ook dan nog proberen om op een natuurlijke wijze hulp te vragen.

Nu weet ik inmiddels dat ik er op die manier mag zijn.
Ik kan het verdriet dragen de dagen naar het afscheid
en vorm geven op een manier die troostend en helend is.
Maar dat doen we samen,
zodat zij die met lege armen achterblijven met een hart vol liefde  verder kunnen nadat wij zijn terug gestapt. 

Verder heb ik vijf jaar achtereen meegewerkt aan Wereldlichtjes Achterhoek.
Daar kon ik met eigen ogen zien er ervaren hoe belangrijk het is om de naam te blijven noemen van je kind(je). Hoe lang geleden het is dat je afscheid hebt genomen doet er niet toe. Het gemis blijft een leven lang. Een kind blijft deel uitmaken van het gezin en in de schaduw of in het licht van kaarsjes meelopen.